Dobro dziecka

Według międzynarodowej Konwencji o Prawach Dziecka przyjętej przez

Zgromadzenie Ogólne ONZ 20 listopada 1989 roku, dobro dziecka jest

wartością nadrzędną, wymagającą preferencyjnego traktowania w porównaniu

z innymi interesami osób fizycznych i prawnych. Stanowi ono podstawę

wszystkich przepisów Konwencji o Prawach Dziecka. Priorytet dobra

dziecka jest podkreślany dodatkowymi terminami – najlepsze

zabezpieczenie interesów dziecka, najlepiej pojęte interesy dziecka,

nadrzędny interes dziecka. Podkreślano w ten sposób specyficzny

charakter dziecięcych praw, których realizacja zależy w dużej mierze od

dorosłych. W Konwencji o Prawach Dziecka nie ma definicji pojęcia dobro

dziecka, chociaż dokument określa w pewnym stopniu jego zakres wskazując

na takie elementy jak opieka, troska i ochrona.

 

Polskie prawo nie definiuje pojęcia dobro dziecka, jednak

niejednokrotnie się nim posługuje. Kodeks rodzinny i opiekuńczy określa

władzę rodzicielską zarówno jako obowiązek, jak i prawo rodziców do

wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania

dziecka. Władza ta winna być wykonywana tak, jak tego w szczególności

wymaga dobro dziecka i interes społeczny.

 

72.artykuł Konstytucji mówi o Zasadzie dobra dziecka. Przepis ten

statuuje obowiązek państwa zapewnienia ochrony praw dziecka, prawo do

opieki i pomocy władz publicznych dziecka pozbawionego opieki

rodzicielskiej, obowiązek państwa ochrony dziecka przed przemocą,

okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją, a nadto obowiązek władz

publicznych oraz osób odpowiedzialnych za dziecko do wysłuchania i w

miarę możliwości do uwzględnienia zdania dziecka wtoku ustalania praw

dziecka. Przepis powołuje urząd Rzecznika Praw Dziecka.

 

Polska doktryna prawnicza podejmowała nieliczne próby skonstruowania

definicji pojęcia dobra dziecka. Według S. Kołodziejskiego dobro dziecka

należy traktować jako „zespół wartości, zarówno duchowych, jak i

materialnych, jakie konieczne są do prawidłowego: rozwoju fizycznego

dziecka, rozwoju duchowego dziecka, i to w jego aspekcie zarówno

intelektualnym, jak i moralnym, należytego przygotowania go do pracy dla

dobra społeczeństwa.” Według J. Kosika „zasada dobra dziecka, już ze

względu na właściwy jej sens, przyświecać musi nie tylko przepisom, w

których ją uwypuklono osobnym wyrażeniem, ale także innym przepisom

odnoszącym się do dzieci.” Należy także pokreślić, że w piśmiennictwie

wskazano na fakt, że definicja byłaby nieprzydatna i hamowałaby

przystosowanie przepisów do potrzeb życia w drodze wykładni. Stwierdzono

też, że pojęcie to należy do tzw. swoistych pojęć prawnych nienadających

się do definiowania, ponieważ nie mają one żadnego semantycznego

odniesienia i nie oznaczają ani faktów, ani relacji, ani procesów.

 

W naszym odczuciu dobro dziecka to możliwość wychowywania się w atmosferze szacunku między rodzicami niezależnie od tego czy są oni razem czy postanowili żyć osobno. Kontakt z rodziną bliższą i dalszą,  uczestnictwo w jej życiu.

Myślisz tak samo jak my – dołącz do nas 🙂

 

Podziel się na:
  • Facebook
  • Google Bookmarks
  • Drukuj
  • email
  • Tumblr
  • Twitter
  • Wykop